Zindandan Mehmed'e Mektup - Necip Fazıl Kısakürek

Zindan iki hece. Mehmed'im lafta!

Baba katiliyle baban bir safta!

Bir de geri adam, boynunda yafta

Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!

Kavuşmak mı? Belki Daha ölmedim!

Avlu Bir uzun yol Tuğla döşeli,

Kırmızı tuğlalar altı köşeli.

Bu yol da tutuktur hapse düşeli

Git ve gel Yüz adım Bin yıllık konak

Ne Ayak dayanır buna, ne tırnak!

Bir Alem ki, gökler boru içinde.

Akıl, olmazların zoru içinde

Üstüste sorular soru içinde.

Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?

Buradan insan mı çıkar, tabut mu?

Bir idamlık Ali vardı, asıldı;

Kaydını düştüler, mühür basıldı.

Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı

Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;

Bahçeye diktiği üç beş karanfil

Müdür bey dert dinler, bugün "maruzat"!

Çatık kaş Hükümet dedikleri zat

Beni Allah tutmuş kim eder azat?

Anlamaz; yazısız, pulsuz dilekçem

Anlamaz! ruhuma geçti bilekçem!

Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil

Sayım var, maltada hizaya dizil!

Tek yekün içinde yazıl ve çizil!

İnsanlar zindanda birer kemmiyet;

Urbalarla kemik, mintanlarla et.

Somurtuş ki bıçak, nara ki tokat;

Zift dolu gözlerde karanlık kat kat

Yalnız seccademin yöünde şefkat

Beni kimsecikler okşamaz madem

Öp beni alnımdan, sen öp seccadem!

Çaycı getir ilaç kokulu çaydan!

Dakika düşelim, senelik paydan!

Zindanda Dakika farksızdır aydan

Karıştır çayını zaman erisin

Köpük köpük, duman duman erisin!

Peykeler, duvara mıhlı peykeler

Duvarda, başlardan yağlı lekeler

Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler

Duvar, katil duvar yolumu biçtin

Kanla dolu sünger Beynimi içtin

Sükut Kıvrım kıvrım uzaklık uzar

Tek nokta seçemez dünyadan nazar

Yerinde mi acep, ölü ve mezar?

Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz?

Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?

Ses demir, Su demir ve Ekmek demir

İstersen demirde muhali kemir.

Ne gelir ki elden, kader bu, emir

Garip pencerecik, küçük daracık;

Dünyaya kapalı, Allah'a açık

Dua, dua, eller karıncalanmış;

Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış

Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış

Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu

İplik ki incecik, örer boşluğu

Ana rahmi zahir, şu bizim koğuş

Karanlığında nur, yeniden doğuş

Sesler duymaktayım; Davran ve boğuş!

Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!

Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!

Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!

Ölsek de sevinin, eve dösek de!

Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!

Yarın elbet bizim, elbet bizimdir!

Gün doğmuş, Gün batmış, ebed bizimdir!


Necip Fazıl Kısakürek